Kathedraaldenken, liminaliteit en de kracht van verbinding
In een industriële setting tussen kanaal en spoor bij De Utrechtse Stadsvrijheid, kwam een diverse groep Dura Vermeer collega's bijeen voor de allereerste bijeenkomst van EVA dit jaar. EVA – het vrouwennetwerk van Dura Vermeer – had naast de eigen leden ook ‘dates’ uitgenodigd voor dit ‘Valentijnsevent’.
Terugblik en toekomst van EVA
Tien jaar geleden is EVA begonnen vanuit de wens om vrouwelijke talenten in technische en leidinggevende functies te versterken. Het netwerk is inmiddels uitgegroeid tot een vaste waarde binnen Dura Vermeer. EVA richt zich op drie pijlers: verbinden, versterken en verrijken. Door het jaar heen organiseert het netwerkbijeenkomsten, ofwel vakinhoudelijk, ofwel inspiratie, altijd op locaties met maatschappelijke impact zoals deze.
De bijeenkomst begon met een update over de samenwerking met de verschillende divisies binnen Dura Vermeer en de ambitie van EVA om diversiteit en inclusie verder te borgen. Ook passeerde het jaarprogramma kort de revue: van een postercampagne op vakbeurzen tot themasessies over persoonlijke ontwikkeling. Het bestuur van EVA, bestaande uit vier vrouwen uit verschillende bedrijfsonderdelen, greep het moment aan om twee vacatures onder de aandacht te brengen voor wie zelf aan het stuur wil staan van EVA’s groeiende impact.
De Utrechtse Stadsvrijheid
De locatie voor ons Valentijnsevent
Een antropologische blik op verandering
Centraal op deze dag stond antropoloog dr. Danielle Braun, die de groep meenam in een wereldreis langs tribale rituelen, moderne ‘kathedralen’ en voorbeelden van collectieve verandering. Danielle’s achtergrond – reizend over de hele wereld om te onderzoeken hoe mensen samen werken, samen leven en samen bouwen – vormde de basis voor een inspirerend verhaal over twee grote thema’s: kathedraaldenken en liminaliteit.
Kathedraaldenken: durf groot te dromen
Met foto’s van de imposante Notre-Dame, handgegraven tempels in Italië en menselijke torens in Spanje, schetste Danielle hoe mensen in staat zijn tot het realiseren van ogenschijnlijk onmogelijke (bouw)projecten. “Of je nu een kathedraal in de middeleeuwen bouwt, ondergrondse tempels in een Italiaanse berg, of een circulaire woonwijk in Nederland: het succes schuilt in de gedeelde droom en de collectieve inzet,” aldus Danielle.
Een terugkerend begrip was het totem-concept: een symbool dat de ziel van een organisatie of gemeenschap representeert. In veel culturen zijn totems geen decoratief element, maar belichamen ze waarden, geschiedenis en een gedeeld toekomstperspectief. Daniëlle legde uit dat gebouwde omgevingen net zo’n rol vervullen in onze moderne samenleving: bruggen en wijken bepalen menselijk gedrag, nodigen uit tot ontmoeting of sluiten gemeenschappen juist af.
De kracht van liminaliteit: tussentijd als groeimoment
Het tweede centrale thema was liminaliteit: de fase van overgang waarin je niet meer in de oude situatie zit, maar de nieuwe nog niet volledig hebt omarmd. Deze ‘tussentijd’ is onzeker en ongemakkelijk, maar juist daar – in dat niet-weten – vindt groei plaats. Danielle illustreerde dit met een ontroerend filmpje van een jongeman met autisme die moeilijk tot spreken kwam. In plaats van hem te onderbreken, gaf de spreker hem de stilte en ruimte die nodig was om zijn vraag te stellen. “Holding liminal space,” zo noemde Danielle het: het vermogen om bij iemand of bij een groep aanwezig te blijven, zonder meteen te willen oplossen.
Dr. Danielle Braun
Een open gesprek
Reflectie en afronding
Na Danielle’s verhaal ontstond er een open gesprek. De deelnemers deelden hoe zij kathedraaldenken in de praktijk brengen en waar ze de tussentijd juist als uitdagend ervaren. Sommigen spraken over de zoektocht naar ruimte voor experiment en reflectie binnen een drukke werkagenda. Anderen gaven aan dat er in hun team al volop aandacht is voor nieuwe ideeën en gezamenlijke rituelen.
Een van de terugkerende thema’s was het bewust stil durven staan. Ofwel: de tussentijd omarmen, samen reflecteren, successen vieren én rouwen over het afscheid van oude manieren van werken. Aan het einde van de bijeenkomst was de energie voelbaar: veel aanwezigen gaven aan naar huis te gaan met nieuwe ideeën, hernieuwde inspiratie en de bewustwording dat zij niet alleen ‘stenen stapelen’, maar daadwerkelijk kathedralen bouwen – voor nu en voor toekomstige generaties.
Zo werden aan de Utrechtse Stadsvrijheid, tussen kanaal en spoor, fundamenten gelegd voor een volgende stap in EVA’s missie: met elkaar bouwen aan een inclusieve, duurzame toekomst waarin elke professional op haar of zijn eigen manier bijdraagt aan het grotere geheel: nog zeker 170 jaar een duurzaam succesvol Dura Vermeer.